viernes, 27 de marzo de 2009

Y sin embargo, amigos / (En)terrados

^
La amistad es un tesoro más valioso que cien camellos.
Proverbio bereber.

La amistad es una tela finísima, o mejor, una red, orgánica, compleja, llena de nódulos y ramificaciones, como el ala de algún pequeño insecto, o una telaraña, pero desde luego mucho más bella. Y acaso más frágil... A lo largo de los años, esa red captura cosas que caen en ella, por accidente, o por curiosa y eventual aproximación (como cuando el Principito domesticaba al zorro...): pueden ser recuerdos bellos, cariño, empatía, o intereses mezquinos, disfrazados, ambición, o halagos, o críticas, o deseos eróticos... música, y silencios.

La verdadera amistad llega cuando parece que los silencios entre dos personas transcurren de forma amena.
Erasmo de Rotterdam.

Si esa red sobrevive, ocurre el milagro y se le llama Amistad.
Un refugio en tiempos de crisis para algunos. Un motivo de constante celebración para otros. Tesoro, custodiado o inesperado, del que todos necesitamos.

La amistad es un tesoro para guardar bajo siete llaves dentro del corazón.
Anónimo.

Nunca fui de poner mis rentas a plazo fijo... Con la amistad, pienso igual. Creo que merece más la pena trabajar en ella constantemente, que simplemente atesorarla a lo usurero, o peor, coleccionarla a lo compulsivo... Pero para gustos, colores. Y para amigos...

La amistad es una planta difícil de cultivar: necesita luz del sol, agua, protección y cuidados constantes. Pero sus frutos son tesoros.
Proverbio africano.

Al final, no recordaremos tanto las palabras de nuestros enemigos, sino los silencios de nuestros amigos.
Martin Luther King, Jr.

Probamos el oro en el fuego. Distinguimos a nuestros amigos en la adversidad.
Isócrates.

En estos días dominados por las relaciones virtuales, algunos buscamos qué es la auténtica amistad. Y cómo surge.
Si bien las hay que maduran lentamente a lo largo de los años, y al cabo del tiempo dan sus frutos, también las hay que se descubren espontáneamente por alguna extraña conexión místico-cosmológica cuasi-instantánea. Quien no ha vivido ninguna de este tipo, no puede entenderlo ni creer en ello, pero quien sí lo ha hecho sabe perfectamente a qué me refiero.

A veces, basta compartir un libro, una canción, una película...
Una ciudad, un viaje...
Un deseo...

O el sonido de un saxofón que rompe la noche...



Os dejo un cortometraje que me ha encantado, (En)terrados, de Àlex Lora. Podéis verlo con mejor calidad en ABC TV y encontrar enlaces para compartirlo en Xauax.


Enterrados, de Alex Lora.


Desconocidos.

Y, sin embargo, amigos.
^

jueves, 26 de marzo de 2009

Hai un paraiso

^
Hai un paraiso nos confí­ns da terra,
Hai un paraiso ao que guian as estrelas.
Hai un paraiso nos confí­ns da terra,
Hai un paraiso ao que guian as estrelas.

Por sete camiños chegan ata aquí
Por sete camiños, son os pelegrí­ns...

Hai un paraiso nos confí­ns da terra,
E a cidade santa chamase Compostela.
Hai un paraiso nos confí­ns da terra,
E a cidade santa chamase Compostela....

Por sete camiños chegan ata aquí­,
Por sete camiños, son os pelegríns...

Meu Señor Santiago que estás en Galicia
Dende todo o mundo veñen con ledicia....



Hai un Paraiso, de Luar na Lubre.


Gandalf, el Blanco, dijo:
I have passed through fire and deep water, since we parted. I have forgotten much that I thought I knew, and learned again much that I had forgotten. I can see many things far off, but many things that are close at hand I cannot see.
Son unas palabras que vuelven de vez en cuando a mi mente. Estos días, cobran más sentido.

Lo cierto es que no sé cómo llegó a mis manos el primer disco que oí de Luar na Lubre, no lo puedo recordar. Pero fue hace más de diez años, en el instituto. Luego, los conocí en vivo y directo, cuando los trajimos a dar un concierto.

Pasaron los años. Corría el 2004 cuando sacaron el disco Hai un Paraiso:
O primeiro single do álbume resultou ser este rendido canto de amor e admiración pola terra, unha contaxiosa melodía que tamén conquistou á organización do Xacobeo 2004 e se converteu no xubiloso himno da peregrinaxe a Compostela. Hai un paraíso soa en toda España ó principio, durante o intermedio e ó final dos partidos de fútbol, así que agora xa só faltaría pechar o feitizo cun triunfo ligueiro do Dépor…

En el 2009, he olvidado muchas cosas, muchísimas. Pero acabo de recordar que en algún sitio, existe un paraíso. Y no es necesariamente Valinor. Hacia allí pongo rumbo.
^

viernes, 13 de marzo de 2009

La conocí en un día lluvioso

^
"La conocí en un día lluvioso...

Había bebido un par de cervezas, y aunque me habían hablado (bien) de ella, la verdad es que no me apetecía demasiado conocerla...

Sin embargo, que ella hablara inglés y yo castellano no supuso un gran problema, ya que en seguida empezamos a hablar el mismo idioma...

Ella me habló del Ultimátum a la Tierra y de Gort sujetando en sus brazos a Patricia Neal (ya sabéis, Klaatu barada nikto...). Me recordó que Flash sólo tenía catorce horas para salvar la Tierra, que Claude Rains llevaba mis gafas favoritas para que no se vieran vacíos los agujeros que las vendas dejaban en sus ojos, y que el Empire State aguanta el peso de un enorme simio subido a su antena. Luego, me declaró su admiración por Anne Francis. Ahí fue cuando empezó a resultarme irresistible...

Podríamos haber estado hablando horas y horas sobre películas de ciencia ficción, pero ella me sorprendió de nuevo hablándome de personas que parecen ser una cosa y en realidad son otra, de deseos carnales ocultos, de sexo inconfesable, de celos y muerte, de personalidades megalomaníacas y egocéntricas, de la importancia de cumplir tus sueños... me habló del momento en el cual un hombre abre los ojos y se convierte en un travesti, y de la calidad de insectos de la raza humana.

La cita terminó pronto, prácticamente como empezó. Parecía que ni tan siquiera había pasado el tiempo desde su llegada hasta su marcha. Pero fue suficiente. Nada sería igual en adelante. Fue suficiente para querer volver a verla muchas veces más. Suficiente para creer en el amor a primera vista."


Merci, Guille, por presentármela, y por escribir este texto para mí, y para nosotros.
Mercy, por la mínima, levísima, adaptación.

El jueves pasado, en la Studentersamfundet de Trondheim, cientos de personas perdieron su virginidad, viendo el RHPS. Otros, siguieron disfrutando de los ya 34 años de absoluto placer.






"I met her on a rainy day...

I had drunk a few beers, and although somebody had told me (good things) about her, the truth is I wasn't in the mood to get to know her...

However, the fact that she spoke English and me speaking Spanish wasn't a big issue, since we eventually started speaking the same language...

She told me about the Day the Earth Stood Still and how Gort was holding Patricia Neal in its arms (you know, Klaatu barada nikto...). She reminded me Flash had only fourteen hours to save Earth, that Claude Rains was wearing my favorite pair of glasses so that you couldn't see any holes in the gaps of the bandages on his eyes, and that the Empire State Building can hold the weight of a colossal ape climbing its antenna. Later, she confessed to me her love for Anne Francis. Then it was when I started falling for her...

We could have been talking for hours and hours about science fiction films, but she surprised me again when she spoke about people who seem to be one thing but they really are another, about hidden carnal desires, nondisclosable sex, jealousy and death, megalomaniac and egocentric personalities, the importance of accomplishing your dreams... she talked to me about the moment when a man opens his eyes and becomes a transvestite, and about the quality of insects of the human race.

The date ended soon, almost as it had started. It seemed like time had barely moved an inch between her arrival and her depart. But it was enough. Nothing would ever be the same again. It was enough for wanting to see her many more times. Enough for beleiving in love at first sight..."


Merci, Guille, for introducing her to me, and for writing the original text for me, and for us.
Mercy, for the minimum, slightest, adaptation.

Last Thursday, in Studentersamfundet of Trondheim, hundreds of people lost their virginity watching The RHPS. Others, kept on enjoying the already 34 years of absolute pleasure.



^

domingo, 8 de marzo de 2009

El Día Mundial de la Mujer

^




El Día Mundial de la Mujer, Andrés Calamaro.


Estos días, películas tragicómicas, fiestas hasta tarde, poca cerveza, despedidas, brunch agridulce, y sonrisas regaladas de fin de semana. Hay que viajar.


These days, tragicomic films, parties 'til late, little beer, farewells, bittersweet brunch, and week end gifted smiles. Travelling is a must.
^

domingo, 1 de marzo de 2009

Canciones para el tiempo y la distancia, desde Trondheim (y II)

^
Decía el otro día que cuando uno piensa en cosas, lugares, o personas, a veces le vienen canciones a la mente. Y más comúnmente, al revés, cuando uno escucha ciertas canciones, le vienen a la mente cosas, lugares, o personas...

Es tiempo de viajes, que no siempre implica un desplazamiento espacial, pero sí una emoción, un descubrimiento, quizás cierta nostalgia y a la vez un proceso de aprendizaje. Y distancia.

Para quien no entienda, así a botepronto, cómo puede ser tiempo de viajes, con distancia pero sin desplazamiento espacial, sugiero "No woman, no cry" de Bob Marley, "Der Steppenwolf" (El lobo estepario) de Herman Hesse, "Wish you were here" de Pink Floyd, o "Brave New World" (Un mundo feliz) de Aldous Huxley. Y ya sin psicodelia ni drogas blandas ni duras, la genial "I've never been to me" de Charlene.


Estos días, también, pienso en mis amigos:

¿Qué pueden tener de malo
si es lo que mejor hacemos?
¿Por qué han de ser escondidos
los secretos y los sueños?
Son preciosos nuestros besos...
[...]
Y aunque todo ha terminado,
de hecho todo está empezando.



Pienso en España (no más, ni menos, de lo que se merece):

Piénselo bien...
algunas cosas se pararon porque usted
igual me dio...
Motivos para no volver jamás...
Motivos para no volver jamás...
Motivos para no volver...



Pienso, a veces, en el presente y el pasado:

Sentí tu esqueleto susurrándome
que me quisiste cada día
que rompimos las barreras del sonido comiéndonos la boca
diciendo que el futuro
solamente
podría convertirse en nuestra suerte...



En el presente y el futuro:

Abrázame, y no me digas nada, sólo abrázame...
Me basta tu mirada para comprender que tú te irás...
Abrázame, como si fuera ahora la primera vez,
como si me quisieras hoy igual que ayer... abrázame...
[...]
Abrázame, y no me digas nada, sólo abrázame...
No quiero que te vayas pero se muy bien que tú te irás...
Abrázame, como si fuera ahora la primera vez,
como si me quisieras hoy igual que ayer... abrázame...



Y a veces, cuando me queda tiempo, pienso también en mí:

Y no dejes que jamás se junten
los trozos del cristal...
ni el Bien ni el Mal...



Porque, como dice la canción, I've been to paradise, and also to hell, but I've never, yet, been to me. And I believe I am getting there by now, though. - Approaching...
Sólo cuando llegue, y me reúna, nos reunamos, conoceré los auténticos paraíso e infierno.





Los fragmentos son de Iván Ferreiro, de S.P.N.B., Mrs. P, Espectáculo, Abrázame (versión de la canción homónima de... ¡Julio Iglesias!) y Estrella de la Muerte (una preciosa canción que narra el hipotético amor entre R2-D2 y la Estrella de la Muerte).

Últimamente, me duermo con esta música a un volumen considerable. Si no, no me duermo...
^

Mi Feevy: Blogroll